Toen ik in het laatste jaar van mijn opleiding zat gebeurde het onmogelijke: ik werd slachtoffer van een aanranding. Het zette mijn leven op z’n kop maar ik durfde het eigenlijk niet echt aan te gaan. Ik wilde eerst mijn studie afmaken en daarna zou er wel tijd zijn om het te verwerken. Eenmaal klaar met mijn studie ging ik wel in therapie maar had ik mezelf ook een ander copingmechanisme aangeleerd. Namelijk om het mezelf zó druk te maken dat ik van voor niet wist dat ik van achter leefde. Ik startte mijn eigen bedrijf, werkte als vrijwilliger in een jongerencentrum, werkte bij een drogist, had een functie in het bestuur van mijn studentenhuis, deed verschillende klusjes voor een uitzendbureau en onderhield een rijk sociaal leven. Uiteindelijk stortte dat kaartenhuis helemaal in en raakte ik, achteraf gezien, overspannen.
In die tijd kwam ik in aanraking met minimalisme iets wat me, tot op de dag van vandaag, veel heeft gebracht. Niet dat ik nu in een wit, kaal huis woon hoor. In tegendeel zelfs! Het is hier gezellig en rommelig maar zelden echt een pokkenzooi. Simpelweg omdat we niet genoeg bezitten om er een bende van te maken. Minder spullen bleek nog maar het begin. Ik trok het al gauw verder en nam mijn hele leven onder de loep. Waar wilde ik minder van in mijn leven om ruimte te maken voor de dingen waar ik meer van wilde hebben? Zo kwam ik in aanraking met slow living, intentional living en seasonal living. 
Die drie: slow, intentional en seasonal samen noem ik ‘leven vanuit intentie’. Een term die je regelmatig terug zal horen komen bij mij. Ik zet in op een rustiger leven waarbij er ruimte is voor ontspanning en spel. Ik streef er naar om de dag niet onopgemerkt voorbij te laten gaan maar er bewust van te genieten. Ik wil het ritme van de natuur volgen en zorgen voor de aarde. Dat is een constant leerproces waarbij ik van alles uitprobeer.